روش های تصویربرداری از حنجره، لارنگوسکوپی تا استروبوسکوپی

ارزیابی حنجره به چه روش هایی انجام می پذیرد؟

بررسی ساختارهای داخلی حنجره ، از جمله تارهای صوتی، لارنگوسکوپی نامیده می شود. سه روش اصلی برای انجام لارنگوسکوپی وجود دارد که در این مقاله به بررسی آن ها می پردازیم. هر یک از این موارد ممکن است در شرایط خاصی مناسب باشد ، اما قطعا یک خواننده و صداپیشه برای بررسی حنجره خود نیاز به دقیق ترین روش دارد. در اینجا به بررسی کوتاهی از روش های ارزابی حنجره خواهیم و پرداخت و بهترین روش آن را به شما معرفی می کنیم.

لارنگوسکوپی آینه ای

اولین و قدیمی ترین روش (که بیش از یک قرن در دسترس بوده است) برای بررسی حنجره شامل قرار دادن یک آینه کوچک زاویه دار(مانند آینه دندانپزشکی) در پشت دهان است. این آینه  تصویر تارهای صوتی را منعکس می کند. این روش نمای خوبی از تارهای صوتی و احتمالاً دقیق ترین تصویر را از نظر رنگ ارائه می دهد. با این حال ، امکان بزرگنماییِ دید یا ثبت معاینه وجود ندارد. بنابر این و همچنین تاثیر مستقیم و بسیار مهارت پزشک، امروزه اغلب مورد استفاده قرار نمی گیرد.

لارنگوسکوپی فیبر نوری قابل انعطاف

این روش رایج ترین روش برای بررسی تارهای صوتی است. آندوسکوپی با قطر کمتر از 4 میلی متر از طریق یک سوراخ بینی وارد شده و از طریق بینی به پشت گلو هدایت می شود، تا زمانی که دقیقاً بالای حنجره برسد. مزایای آن شامل سهولت استفاده و در دسترس بودن عمومی و قابلیت بررسی حنجره در عملکردهای مختلف – مانند بلع ، گفتار متصل و آواز است. این  روش در ارزیابی بسیاری از اختلالات عصبی مانند دیسفونی اسپاسمی و فلج تارهای صوتی بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. با این حال ، اپتیک های آندوسکوپی انعطاف پذیر به طور کلی از دقت بالایی برخوردار نبوده و ناصافی لبه های تار صوتی یا وجود توده های کوچک را نمی توان با آن ها تشخیص داد.

آندوسکوپی معده

از آنجا که حنجره بر سر راه هوایی قرار دارد و دهانه مری نیز از آن محیط عبور می کند. یکی از روش های غیر تخصصی نیز استفاده از آندوسکوپی است. به طور معمول برخی از اپراتورها و یا پزشکان گوارش پس از بررسی راه مری و معده از این طریق قبل از خروج کامل لنز از حلق، از حنجره نیز عکسبرداری انجام می هند. شاید بتوان تنها مزیت این روش را یک تیرو دو نشان دانست. به این معنا که همراه با مراجعه برای بررسی مری و معده تصویری از حنجره نیز گرفته می شود. این روش عکسبرداری از حنجره تخصصی نیست و از کیفیت پایین و ارزش کمی از نظر تشخیصی برخوردار است.

تصویر برداری از حنجره به روش استروبوسکوپی

در طول سه دهه گذشته، گسترش دانش آناتومی و فیزیولوژی از تارهای صوتی و حنجره، درمان بالینی  و جراحی حنجره را متحول کرده است. از آنجا که توصیف اولیه تارهای صوتی به شکل کنونی از دهه 1970 شروع شد نیاز به تکنیک های تشخیصی و جراحی پیچیده تری  به منظور بررسی دقیق تر و حفظ سلامت حنجره و تارهای صوتی در دستور کار محققین قرار گرفت.

امروزه متخصصین حنجره از روش های تکامل یافته تری در ارزیابی حنجره برخوردار هستند  روش های تشخیصی نوآورانه از طریق تصویر برداری های نوین درک بهتری از اهمیت حیاتی سلامت تارهای صوتی در تولید صدا را به ما نشان می دهند.

استروبوسکوپی به عنوان کاربردی ترین و مفیدترین تکنیک برای ارزیابی بالینی تارهای صوتی و حنجره امروزه در دنیا مورد استفاده قرار می گیرد.

تصویر برداری به روش استروبوسکوپی از حنجره همراه با عملکرد مکانیکی آن یک روش بدون درد و خونریزی است که با بی حسی موضعی انجام می شود و برای مدیریت پیشرفته اختلالات صوتی انسان ضروری است.

در استروبوسکوپی همراه با  میکروفونی که معمولاً روی پوست گردن و روی حنجره وصل می شود ، فرکانس صدا را ثبت می کند. این صدای ضبط شده شدت نور لنز را تنظیم می کند تا بهرین شات ها گرفته شود .

استروبوسکوپی به توانایی ضبط ویدئویی از ارتعاش تارهای صوتی(موج مخاطی) معروف است. استروبوسکوپی بهترین روش برای ارزیابی توده ها یا بی نظمی های تار صوتی است. برای تشخیص ناهنجاری های ظریف یا ضایعات بسیار کوچک استروبوسکوپی امکان تشخیص فوری و دقیق را برای پزشک فراهم می سازد. استروبوسکوپی همان لارنگوسکوپی نیست. استروبوسکوپی به استفاده از نوع خاصی از نور اشاره دارد و نه نوع وسیله ای که برای تماشای تارهای صوتی استفاده می شود. بدون وجود نور همراه با صدای همزمان، نگاه به حنجره صرفاً لارنگوسکوپی است .

در ویدئوی زیر می توان تصویر حرکت تارهای صوتی را در تصویربرداری به روش استروبوسکوپی به وضوح مشاهده کرد دکتر مسعود کاظمی فوق تخصص حنجره